¡Ya son entradas publicadas y comentarios los que dan vida al blog! ¡¡¡Muchas gracias!!!


Volver al punto de partida

Son las 6 y media de la mañana bien largas y no puedo dormir. No hago más que dar vueltas en la cama sin poder quitarme de la cabeza lo dura que es esta puta vida y preguntándome el porqué de muchas cosas que me ocurren.

Si hace unos meses mi vida daba un giro inesperado pero a la vez importante y como me dijo Nuala, "Lo que le has pegado a tu vida es un giro de 180º. Cuando uno pega un giro de 360º, vuelves al punto de partida, es decir, todo sigue igual.", ahora ha vuelto a girar otros 180º y vuelvo al punto de partida, a sentirme una mierda, inservible, a volver a sentir un vacío, a intentar autoconvencerme de que no debo ser tan malo para que me pasen estas cosas pero es lo que me ha tocado vivir.

Esta tarde pedí a una persona muy especial que no se preocupara por mi porque no merecía la pena y le prometí que estaría bien... Os aseguro que es prácticamente imposible cuando alguien te llega tan adentro y te hace sentir en dos escasos meses como nunca te has sentido en tu vida.

Pero como dice aquella coplilla, "fue muy bonito... mientras duró".

Y se que escribiendo esto puedo estar cerrando la única posibilidad entre mil de recuperar lo que hoy puedo dar por perdido pero necesitaba desahogarme de la única forma que soy capaz ahora mismo: escribiendo.

En este desvelo de domingo en lo único que he tenido tiempo de pensar es en cómo podría solucionarlo, mas creo que es imposible. Desgraciadamente es así y tendré que asumirlo.

Quizás la solución en este momento sería retomar aquellos proyectos de irme a trabajar fuera y progresar en el aspecto profesional ya que en el aspecto personal parece ser que algo me lo impide. No se si partir a alguna ciudad española o cualquier ciudad europea. Era un proyecto y lo estoy considerando después de todo lo que ha pasado hoy.

No se, tengo dudas, que tendré que recapacitar mejor pero, de momento, puede ser la solución. Aún tengo trece días para pensarlo.


Share/Bookmark
votar

10 han dicho algo. ¡No te quedes mirando y participa!:

Mr. Prado dijo...

¡Mucho ánimo vecino!

Jose, a secas dijo...

Gracias... no queda otra Mr. Prado.

Microjetas dijo...

Buenas, soy Microjetas y me paso para recordarte la actualización de la lista de GoMeMe 9.0, pero OJO! ACTUALIZA TODA LA LISTA de blogs adheridos (lo que incluye en enlace hacia mi blog) ya que he cambiado de url.

Aparte de que algunos blogs han sido eliminados por no cumplir los requisitos, y no merecen en enlace.

Recuerda: ACTUALIZA TODO EL POST/LISTA de adheridos.

Un saludo y gracias.

P.d: Si eres blogger y todavía no conoces esta iniciativa, no dudes en apuntarte. Entra en mi blog!!

Anónimo dijo...

Anímate un poco, chico!!!! Siento mucho que estés asi, porque se nota que lo estás pasando mal...
No sé que te habrá pasado, pero yo ahora también llevo unos dias de bajón, otro desengaño, otra vez subidón de ansiedad y la agora aleteando a mi alrededor....
Será el calor??
Tan solo puedo aconsejarte que sigas hacia adelante, que todo pasa, que el tiempo lo cura todo.
Un beso.

Jose, a secas dijo...

Microjetas, en cuanto esté con mejor ánimo me pongo manos a la obra y actualizo la lista, prometido.

Será el calor, no se María. Gracias por el apoyo y el consejo.
Besos ;)

With dijo...

Hi ha una cançó d'un grup català, que diu així:

"camins que ara s'esvaeixen,
camins que hem de fer sols.
Camins, somnis i promeses.

Mai no és massa tard per tornar a començar,
per sotir a trobar el teu tresor..."
http://es.youtube.com/watch?v=6x00Koi2zIM

Anims i amunt company!

Ledicia dijo...

Si te apetece irte, creo que deberias irte, y si todo te lo permite pues perfecto, pero si es por olvidar, yo no lo haría, hay que aprender a asumir las cosas que vienen pq no podemos salir siempre corriendo ante las adversidades.

Espero que lo superes pronto y nos lo hagas saber!

Un besazo!

Jose, a secas dijo...

Bonica cançó, paisana.

Però jo em pregunto... perquè quan sembla que tot està canviant per a bé es torça de tal forma que no té solució?

Jo creia que ja em tocava gaudir, estava haciendolo, però està vist que no era així.

Caldrà esperar...

Una abraçada amiga i gràcies per estar ahí.

Ledicia, si te digo la verdad no me apetece nada en este momento y menos aún volver a cambiar de vida pero las cosas vienen como vienen y a veces los hombres somos cobardes para afrontarlas así.

Un beso y gracias por los ánimos.

Ettore dijo...

todo irá bien.

=)

Jose, a secas dijo...

Eso espero Ettore.

Saludos.

Posts relacionados con vista previa
TOP